วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้า แถมมีลมแรงมากๆ ตอนออกจากบ้านไปโรงเรียน ถึงจะกางร่มก็ยังเปียกอยู่ดี แถมการจราจรยังล่าช้าไปนิดหน่อย เพราะถนนลื่นขับรถเร็วไม่ได้ วันนี้รถเมล์เลยมาช้ากว่ากำหนดไปนิดนึง เลิกเรียนแล้วก็ไปกินเคเอฟซีกับมิ้น เคเอฟซีที่ญี่ปุ่นมีเมนูที่แตกต่างกับไทย บางอย่างของไทยก็ดูน่ากินกว่า แต่บางอย่างของญี่ปุ่นก็น่ากินกว่า วันนี้ปุ้นลองสั่งชุดแฮมเบอร์เกอร์สไปซี่ดู เพราะอยากกินอะไรเผ็ดๆ แถมในชุดยังมีเฟรนฟรายด์แบบพิเศษ ซึ่งมีขายเฉพาะช่วงหน้าร้อนอีกด้วย ที่น่าแปลกใจคือ คนญี่ปุ่นเค้าไม่กินเฟรนฟรายด์กับซอสมะเขือเทศ ด้วยความที่สงสัยมากจึงไปถามโฮส ได้ความว่า คนญี่ปุ่นเขาคิดว่าเฟรนช์ฟรายด์มันโรยเกลืออยู่แล้ว มันมีรสชาติอยู่แล้วจะจิ้มซอสอีกทำไม แต่ว่าถ้าอยากได้ซอสก็ขอได้จากพนักงาน ไม่มีให้กดๆแบบบ้านเราค่ะ ส่วนรสชาติของแฮมเบอร์เกอร์สไปซี่นั้น คิดว่าคงเผ็ดสำหรับคนญี่ปุ่น ถ้าเอามาเทียบกับซิงเกอร์เบอร์เกอร์ของเคเอฟซีบ่านเราเนี่ย ของญี่ปุ่นชิดซ้ายไปเลย แต่รสชาติอร่อยค่ะ พอกินข้าวเที่ยงกันเรียบร้อยแล้ว ปุ้นกับมิ้นก็นั่งรถไฟไปยังสถานีนัมบะ ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งในโอซาก้าไม่แพ้อุเมดะเลย เราเดินดูร้านค้าในชั้นใต้ดินซึ่งเชื่อมต่อกับสถานีรถไฟ ซึ่งมีร้านค้าเยอะมากๆ สามารถเดินอยู่ในนั้นได้ทั้งวันเลยก็ว่าได้ จากนัมบะเดินไปเรื่อยก็จะไปถึงชินไซบาชิ และโดทงโบริ ซึ่งถือเป็นย่านการค้าที่ใหญ่และมีชื่อเสียงมากๆของโอซาก้า ซึ่งไฮไลท์ของที่นี่ก็คือ ป้ายไฟกูลิโกะขนาดใหญ่ ซึ่งใครที่มาที่นี่จะต้องแชะรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันถ้วนหน้า แต่สำหรับปุ้น ปุ้นไม่ได้สนใจป้ายกูลิโกะเท่าไหร่ ปุ้นสนใจป้ายที่อยู่ตรงข้ามป้ายกูลิโกะมากกกว่า ป้ายนั้นก็คือ ป้ายโฆษณาของแผ่นแปะบรรเทาปวดยี่ห้อซาลอนพาส ที่นิโนะมิยะ วงอาราชิเป็นพรีเซ็นเตอร์ เพราะตอนที่ปุ้นไปถึงบริเวณป้ายกูลิโกะ ปุ้นรีบวิ่งไปถ่ายรูปกับนิโนะมิยะก่อนเลย เนื่องจากชินไซบาชิเป็นถนนการค้าที่มีเส้นทางยาวมาก ปุ้นกับมิ้นไม่สามารถเดินได้หมด จึงแยกย้ายกันกลับบ้านก่อน แล้วนัดกันว่าพรุ่งนี้จะมาเดินกันใหม่ วันนี้กลับถึงบ้านประมาณสองทุ่มครึ่ง ข้าวเย็นที่โฮสเตรียมไว้ให้คือ […]

วันนี้ตื่นนอนตอนหกโมงครึ่ง ข้าวเช้าเป็น ขนมปังกับโยเกิร์ต ซึ่งไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่ พอกินข้าวเสร็จแล้วก็นั่งดูทีวีซักพัก แล้วไปเปลี่ยนเสื้อ เพื่อเตรียมตัวออกไปเรียน วันนี้ต้องเดินไปขึ้นป้ายรถเมล์เองคนเดียวเป็นครั้งแรก ตอนแรกคิดว่าจำทางได้ แต่พอลองเดินดูคนเดียวกลับหลงทางจนได้ สุดท้ายต้องใช้กูเกิ้ลแม็ปนำทาง กว่าจะไปถึงป้ายรถเมล์ใช้เวลาอยู่ประมาณสิบห้านาที ทำให้ตกรถเมล์ สุดท้ายต้องรอรถเมล์รอบแปดโมง ซึ่งทำให้เวลาในการเดินทางไปโรงเรียนรวนไปหมด จนเกือบไปเรียนสาย แต่สุดท้ายก็วิ่งมาจนถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี การเรียนวันนี้เรียนเกี่ยวกับไวยากรณ์ ซึ่งเคยเรียนจากมหาวิทยาลัยมาแล้ว แต่ก็นั่งจดเพื่อเป็นการทบทวนไปในตัวด้วย วันนี้ปุ้นกับมิ้นไปหาข้าวเที่ยงกินกันที่อุเมดะ เราเดินหาร้านอาหารกันไปเรื่อยๆจนไปเจอร้านอาหารเกาหลี จึงตกลงกันว่าจะกิน เพราะมิ้นอยากกิน กว่าจะกินข้าวเสร็จก็เกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว พวกเราเลยเดินเล่นกันในโยโดบาชิคาเมร่ากันจนถึงเย็นแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ปุ้นไม่ได้กินข้าวที่บ้านเพราะตอนกลางวันกินจนอิ่มมากๆ ตอนกลับบ้านวันนี้ปุ้นก็หลงทางอีกแล้ว ยังไม่ชินกับทางสักที ยิ่งพอเย็นแล้วฟ้าเริ่มมืดยิ่งจำทางไม่ได้ใหญ่เลย สุดท้ายก็ต้องพึ่งกูเกิ้ลแมปอีกตามเคย สุดท้ายก็กลับบ้านถูก พอกลับถึงบ้านก็อาบน้ำ แล้วก็นั่งดูละครกับโฮส แล้วก็คุยกับโฮส รู้สึกว่าได้พูดกับโฮสมากขึ้น ไม่ตื่นเต้นมากเท่าวันแรกแล้ว

วันที่สองของการมาโฮมสเตย์ วันนี้เป็นวันแรกที่จะต้องเดินทางไปเรียนภาษาญี่ปุ่น ซึ่งโรงเรียนที่ปุ้นและมิ้นได้ไปเรียนกันคือ Nihon Riko-Jyoho Institute (Kamei Gakuen) อยู่ที่โอซาก้าค่ะ เนื่องจากปุ้นไม่รู้วิธีการไปสถานีรถไฟ เพราะยังจำทางไม่ได้ และไม่รู้วิธีการเดินทางไปโรงเรียน วันนี้โฮสจึงให้ลูกสาวของโฮสพาออกมาส่ง ซึ่งจากบ้านไปที่สถานีรถไฟนั้นจะต้องนั่งรถประจำทางไป โดยรถประจำทางที่นี่จะมาตรงเวลามากๆ จึงต้องดูตารางเดินรถดีๆเพื่อที่จะได้ไม่ตกรถ เมื่อขึ้นรถเมล์แล้วก็ใช้เวลาประมาณ 10 นาทีก็จะมาถึงสถานีรถไฟโซเนะ แล้วลูกสาวโฮสก็สอนวิธีขึ้นรถไฟ ว่าต้องเปลี่ยนรถที่ไหน รถไฟแบบไหนที่ขึ้นได้และขึ้นไม่ได้ เนื่องจากรถไฟจากสถานีโซเนะไปยังสถานีคามิชินโจ ซึ่งเป็นสถานีที่เป็นจุดหมายปลายทางนั้น ต้องไปเปลี่ยนรถที่สถานีจูโซ ทำให้ตอนแรกรู้สึกงงๆ สุดท้ายก็มาถึงสถานีคามิชินโจ แล้วลูกสาวโฮสก็ขอแยกตัวไปขึ้นรถไฟอีกขบวนเพราะนัดกับเพื่อนไว้ สุดท้ายปุ้นก็เลยเดินสำรวจบริเวณสถานี เพราะมิ้นยังไม่มา และแล้วปุ้นกับมิ้นก็ไปถึงโรงเรียนกันตอนเวลาประมาณเก้าโมงครึ่ง ตอนแรกนึกว่าที่โรงเรียนจะให้ทำแบบทดสอบเพื่อเลือกห้องเรียน แต่กลายเป็นว่า เขาให้เราเข้าไปนั่งเรียนทีละห้อง แล้วเลือกห้องที่ชอบมากที่สุด สรุปคือปุ้นกับมิ้นเลือกห้องซี ซึ่งกำลังเรียนเนื้อหาของระดับ N2 กันอยู่ บรรยากาศในห้องเรียนก็จะดูเครียดๆนิดหน่อย พอถึงเวลาพักก็มีพี่คนไทยเดินเข้ามาคุยด้วย พี่ๆคนไทยที่นี่ใจดี เป็นกันเองมากๆเลย เวลาเรียนของโรงเรียนนี้จะเริ่มตั้งแต่เก้าโมงครึ่งถึงบ่ายโมงสิบห้านาที เพราะฉะนั้นระหว่างคาบพักควรจะหาอะไรมากินรองท้องด้วย พอเรียนเสร็จแล้วข้าวปุ้นกับมิ้นก็นั่งรถไฟจากสถานีคามิชินโจ ไปยังสถานีอุเมดะเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวัน เพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยจนถึงบ่าย สุดท้ายมาลงเอยที่ร้านชาบูตงในโยโดบาชิคาเมร่า พอกินเสร็จก็เดินสำรวจของในโยโดบาชิคาเมร่ากันนิดหน่อย แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนกลับบ้านก็มาถึงสถานีโซเนะได้อย่างปลอดภัย แต่เกิดเรื่องตอนขึ้นรถประจำทาง เพราะเคยขึ้นรถประจำทางจากบ้านมาสถานี แต่ยังไม่เคยนั่งจากสถานีกลับบ้านเลย พอขึ้นรถเลยรู้สึกกลัวๆ ต้องคอยฟังชื่อป้ายอยู่ตลอด […]

เครื่องบินออกจากสนามบินสุวรรณภูมิเวลาประมาณตีสองครึ่ง ซึ่งการบินไปญี่ปุ่นครั้งนี้ไม่ได้ไปแบบบินตรง แต่ไปเปลี่ยนเครื่องที่ประเทศไต้หวัน ซึ่งวันนี้เครื่องที่บินจากไทยไปไต้หวันเกิดดีเลย์ทำให้เครื่องถึงไต้หวันช้า จนแทบวิ่งไปเปลี่ยนเครื่องไม่ทัน วิ่งกันอย่างสนุกสนานเลย และแล้วก็มาถึงสนามบินนานาชาติคันไซได้อย่างปลอดภัย ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง รับกระเป๋า ผ่านด่านศุลกากรเป็นอันว่า ถึงญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการแล้ว จากนั้นก็ไปซื้อซิมอินเตอร์เน็ต เพื่อใช้สำหรับติดต่อกับครอบครัวและเพื่อนฝูง เสร็จแล้วจึงโทรหาโฮสแฟมมิลี่ เพื่อนัดแนะสถานที่ในการเจอกัน เวลาบ่ายสองกว่าๆก็ออกจากสนามบินไปยังสถานีอุเมดะโดยรถลีมูซีนบัสของสนามบิน ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงสถานีอุเมดะ ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นศูนย์กลางที่สำคัญแห่งหนึ่งของโอซาก้า หลังจากไปถึงแล้วเราก็ตามหาตู้โทรศัพท์เพื่อโทรหาโฮสอีกครั้งหนึ่งเกี่ยวกับสถานที่ที่จะพบกัน แล้วปุ้นกับมิ้นก็แยกกันไปขึ้นรถไฟสายที่จะไปบ้านของโฮส โดยบ้านโฮสของปุ้นจะอยู่ที่สถานที่โซเนะ นั่งรถไฟจากอุเมะดะไปประมาณ 15 นาที พอถึงที่สถานีโซเนะแล้วก็เจอโฮสมารอรับอยู่ที่ประตูทางออก โฮสของปุ้นชื่อ คุณโอคาดะ ยูกิ เขาขับรถมารับที่สถานี ซื่อทางจากสถานีไปบ้านนั้นค่อนข้างไกลนิดหน่อย ใช้เวลาประมาณ 10 นาทีก็ถึงบ้าน พอถึงบ้านแล้วก็ทำการนำข้าวของไปเก็บไว้ที่ห้องนอน ซึ่งบ้านของคุณโอคาดะจะค่อนข้างแปลกๆหน่อย คือห้องนอนจะอยู่ชั้นล่าง ส่วนห้องรับแขก ห้องครัว โต๊ะกินข้าวจะอยู่ที่ชั้นสอง พอขึ้นมาที่ห้องรับแขกก็เจอกับลูกสาวของโฮส ชื่อว่าชูกะจัง  ซึ่งกำลังจะออกไปเรียนบัลเล่ต์พอดี เลยได้ทักทายกันแค่นิดหน่อย หลังจากนั้นก็นั่งคุยกับคุณโอคาดะเกี่ยวกับเรื่องการมาอยู่โฮมสเตย์ เรื่องข้อควรปฏิบัติต่างๆเมื่ออยู่ที่บ้าน โดยได้ข้อสรุปว่า เวลาอยู่ที่บ้านเราสามารถอาบน้ำได้แค่วันละครั้ง เสื้อผ้านั้นสามารถซักรวมกับของโฮสได้ อาหารมีให้กินวันละสองมื้อ คือมื้อเช้าและมื้อเย็น ถ้าวันไหนจะไม่กินก็ให้บอกโฮสล่วงหน้าก่อน ส่วนเวลากลับบ้านนั้นโฮสให้อิสระเต็มที่จะกลับดึกโฮสก็ไม่ว่าค่ะ แต่ต้องแจ้งทุกครั้งว่าจะกลับบ้านประมาณกี่โมง และโฮสก็ให้กุญแจบ้านเอาไว้ เผื่อกลับแล้วไม่มีใครอยู่บ้าน พอถึงเวลาประมาณหกโมงเย็น […]