และแล้วก็มาถึงวันสุดท้ายของการโฮมสเตย์ที่โอซาก้าของข้าวปุ้น วันนี้ข้าวปุ้นลืมตาตื่นมาตั้งแต่ตีห้า แต่ก็ลืมไปว่าวันนี้วันสุดท้ายแล้วไม่ได้ไปเรียนหรือไปเที่ยวที่ไหนแล้ว ก็เลยนอนต่อจนถึงเจ็ดโมง แต่เจ็ดโมงแล้วก็ยังไม่มีใครในบ้านตื่นเลย แต่ตอนนั้นข้าวปุ้นอยากเข้าห้องน้ำมากเลยตื่นมาเข้าห้องน้ำ แล้วล้างหน้าแปรงฟันเลย แล้วก็มาหาน้ำกิน แล้วก็นั่งเล่นกับเลโอคุงที่ห้องนั่งเล่นอยู่พักใหญ่ ในที่สุดชูกะจังก็ตื่น แล้วก็ทำขนมปังปิ้งให้ข้าวปุ้นกิน เรานั่งกินขนมปังด้วยกันอยู่สองคน แล้วก็นั่งดูทีวีด้วยกัน สักพักนึงโฮสก็ตื่น แต่โฮสไม่กินข้าว พอโฮสล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็ทำงานบ้านทันที ข้าวปุ้นอยากช่วยมาก แต่ด้วยขนาดบ้านที่ค่อนข้างแคบ ถ้าข้าวปุ้นไปช่วย คงจะเป็นการไปเกะกะเขามากกว่า ข้าวปุ้นเลยนั่งเล่นกับเลโอคุงต่อ พอถึงเวลาประมาณสิบโมงกว่า ไทกิคุงก็ตื่น ปกติไทกิคุงไปเรียนทุกวันแต่วันอาทิตย์นี้หยุดพอดี ทุกคนเลยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมดเลย ตอนสิบเอ็ดโมงโฮสก็ทำข้าวเที่ยงให้กิน มื่อสุดท้ายของการโฮมสเตย์เป็น บะหมี่เย็น ทุกคนแย่งกันคีบเส้นบะหมี่หรือโซเมงที่อยู่ในชามกันอย่างสนุกสนาน แถมรสชาติของบะหมี่เย็นฝีมือโฮสยังอร่อยมากๆอีกด้วย พอดีไทกิคุงมีนัดกับเพื่อนเลยขอตัวออกไปก่อน ข้าวปุ้นเลยขอถ่ายรูปกับทุกคนเป็นที่ระลึกก่อน เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว พอถึงเวลาบ่ายโมง โฮสก็ขับรถมาส่งที่สถานีรถไฟกับชูกะจัง สองอาทิตย์มันผ่านไปเร็วๆมากๆเลย รู้สึกว่าได้คุยกับโฮสแค่นิดเดียวเอง โฮสกับชูกะจังก็มายืนส่งเราขึ้นลิฟต์ที่สถานี โบกมือบ๊ายบายกันใหญ่เลย พอขึ้นมาถึงที่รอรถไฟก็รู้สึกว่าค่อนข้างทุลักทุเลมากๆเพราะสัมภาระตอนกลับมันมีมากกว่าตอนมาประมาณสิบเท่า ขนทีเหงื่อแตกพลั่กๆเลย สุดท้ายก็แบกขึ้นรถไฟจนมาถึงสถานีอุเมดะอย่างปลอดภัย แล้วข้าวปุ้นก็ไปหาที่ยืนรอมิ้น อยู่หน้าร้านหนังสือคิโนะคุนิยะ พอมิ้นมาเราก็ไปซื้อตั๋วรถบัสเพื่อไปสนามบินนานาชาติคันไซกัน แล้วก็ยืนรอรถอยู่สักพักรถก็มา ใช้เวลาประมาณ1ชั่วโมงก็มาถึงสนามบิน แล้วเราสองคนก็ไปยืนต่อแถวรอเช็คอิน ซึ่งวันนี้ที่สนามบินคนเยอะมากๆเพราะเป็นวันอาทิตย์ พอเช็คอินเสร็จแล้วก็ไปต่อแถวรอเข้าด่านตม.กัน เสร็จแล้วก็ได้เดินซื้อของฝาก ไปกินข้าว แล้วก็ไปรอขึ้นเครื่อง ขากลับเครื่องดีเลย์ไปเกือบชั่วโมง […]

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ปุ้นจะได้ออกไปเที่ยวเพราะวันพรุ่งนี้จะต้องกลับไทยแล้ว วันนี้ปุ้นตื่นตั้งแต่หกโมง วันนี้ปุ้นต้องรีบออกจากบ้าน เพราะวันนี้ปุ้นจะไปเที่ยวเกียวโตกับมิ้น แต่ปุ้นเกิดท้องเสียขึ้นมาเลยออกจากบ้านช้าเลย กว่าจะมาถึงอุเมดะก็แปดโมงแล้ว พอเจอมิ้นเราก็รีบไปขึ้นรถไฟเพื่อไปยังเกียวโต ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของเรา สถานที่แรกที่เราไปกันคือฟูชิมิอินาริ เป็นศาลเจ้าที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของเกียวโต โดยจุดเด่นของศาลเจ้านี้คือเสาโทริอิสีแดงที่เรียงรายกันเป็นพันต้น ถ่ายรูปออกมาแล้วสวยมากๆ พวกเราถ่ายรูปกันอยู่ซักพัก แล้วก็ขึ้นรถไฟไปยังสถานที่ต่อไปคือวัดน้ำใสหรือ คิโยมิซุเดระ ก่อนที่จะถึงวัดน้ำใสนั้นเรียกว่าเดินกันจนขาลากเลยที่เดียวเพราะต้องเดินขึ้นเนินท่ามกลางอากาศร้อนจัด ระหว่างทางปุ้นกับมิ้นจึงต้องแวะร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อน้ำและไอศกรีมมากินดับร้อน จนในที่สุดก็เดินมาจนถึงตัววัดจนได้ แม้จะร้อนขนาดไหนคนก็ยังมาเที่ยวที่วัดเยอะมาก เราเสียค่าเข้าไปยังตัวอุโบสถใหญ่กันคนละห้าร้อยเยน ถือว่าคุ้มค่ามากเพราะตัวอุโบสถใหญ่เป็นแบบเปิดโล่งมีลมพัดเย็นสบายมาก วิวข้างนอกก็เป็นป่าเขียวชอุ่มสวยมากๆเลย พอเดินออกมาจากตัวอุโบสถก็จะมีบันไดทางลงไปยังจุดที่มีน้ำไหลลงมาเป็นสายให้คนที่มาเที่ยวที่วัดได้ตักดื่มเป็นสิริมงคลกับชีวิตกัน แต่ปุ้นกับมิ้นไม่ได้ไปดื่มเพราะคนต่อคิวกันยาวมากๆ เลยได้แต่ถ่ายรูปกันอยู่พักนึงแล้วก็เดินออกจากวัด ตอนออกมาจะมีทางเดินลงเนินอีกทางที่เป็นคนละทางกับตอนเดินขึ้นมา ซึ่งทางลงเนินทางนี้สองข้างทางจะมีร้านของฝากเรียงรายเยอะแยะไปหมด แต่ปุ้นก็ไม่ได้ซื้ออะไรเลยเพราะตังใกล้หมดเลยเดินดูอย่างเดียว และแล้วก็ได้เวลาไปยังจุดหมายต่อไปคือวัดเงินหรือกิงคะคุจิ พวกเราไปถึงแถวๆวัดตอนประมาณเที่ยงๆแล้ว เลยแวะกาข้าวกินกัน มื้อกลางวันวันนี้เป็นอุด้งเนื้อ อร่อยมากๆ แถมเจ้าของร้านยังชวนพวกเราคุยแบบเป็นกันเองอีกด้วย พอกินกันอิ่มแล้วก็เดินไปจนถึงทางเข้าวัด แต่ต้องเสียค่าเข้าหกร้อยเยน  ปุ้นกับมิ้นเลยตัดสินใจไม่เข้าวัดเงิน เพราะไปอ่านรีวิวในเน็ตมาเขาบอกว่าไม่ค่อยมีอะไร ไว้เอาเงินไปเสียที่วัดทองดีกว่า สุดท้ายเลยออกมาขึ้นรถไฟไปวัดทองหรือคินคะคุจิกันต่อ พอมาถึงวัดทอง ก็ต้องเสียเงินค่าเข้ากันคนละสี่ร้อยเยน แต่มันคุ้มค่าเงินนะคะ เพราะวัดทองเค้าสวยจริงๆ มันทองจริงๆค่ะ ยิ่งสะท้อนแสงแดดนี่ดูเป็นประกายมากๆค่ะ แถมในวัดยังมีสวนให้เดินด้วย ได้บรรยากาศไปอีกแบบ พวกเราอยู่ในวัดทองร่วมชั่วโมง แล้วมาซื้อของฝากไปฝากโฮสตรงใกล้ๆทางออกวัด แล้วนั่งรถเมล์เพื่อไปลงที่สถานีที่จะไปยังสถานที่่สุดท้ายของวันนี้ นั่นก็คืออาราชิยามะ รถไฟที่เรานั่งไปยังอาราชิยามะนั้นเรียกได้ว่าเป็นรถไฟแบบโลคอลสุดๆ คือมีแค่โบกี้เดียว […]

วันนี้ปุ้นรีบตื่นแต่เช้าเพราะว่าต้องออกไปรับเพื่อนที่มาจากจังหวัดจิบะ ข้าวเช้าวันนี้ปุ้นกินแค่น้ำชากับโดนัทหนึ่งชิ้น แถมตอนออกจากบ้านไม่ได้บอกโฮสด้วย เพราะโฮสนอนหลับอยู่ยนโซฟาปุ้นเลยไม่กล้าปลุก วันนี้ปุ้นออกมาขึ้นรถเมล์เที่ยวแรกตอนเวลา6โมง53นาที ไปถึงสถานีตอนเจ็ดโมงพอดี แล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถไฟ เพราะเพื่อนมาถึงโอซาก้าตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว สถานที่ที่ปุ้นนัดเจอเพื่อนคือที่สถานีอุเมดะ ใช้เวลาประมาณ15นาทีก็มาถึงซะที ปุ้นจึงรีบติดต่อเพื่อน จนได้มาเจอกันตอนประมาณเจ็ดโมงครึ่ง เราตกลงกันว่าจะไปนัมบะกัน แล้วปุ้นก็ส่งไลน์ไปบอกมิ้นให้มาเจอกันที่นัมบะ แล้วปุ้นกับเพื่อนก็นั่งรถไฟจากอุเมดะไปถึงนัมบะตอนประมาณแปดโมงกว่าๆ ปุ้นกับเพื่อนตกลงกันไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอยากจะร้องคาราโอเกะกัน เลยไปตามหาร้านคาราโอเกะที่เปิดตลอด24ชั่วโมงกัน เพราะเพิ่งจะแปดโมงกว่า ร้านคาราโอเกะส่วยในใหญ่จะเปิดเวลาสิบโมงกัน ในที่สุดก็หาจนเจอ ปุ้นกับเพื่อนเข้าไปร้องคาราโอเกะกันประมาณ1ชั่วโมง ตอนร้องก็สั่งเฟรนช์ฟรายด์กับไก่ทอดมากินด้วยเพราะตอนเช้าปุ้นกินแค่โดนัทชิ้นเดียว ส่วนเพื่อนยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย กว่าจะร้องเพลงเสร็จก็ประมาณ9โมงครึ่ง มิ้นก็มาถึงนัมบะพอดี เลยไปนัดเจอกันแถวๆป้ายกูลิโกะ พอเจอมิ้นแล้วเราก็ถ่ายรูปเล่นกันสามคน ซักพักก็เดินเล่นในชินไซบาชิ เพื่อนนัดรุ่นพี่อีกคนนึงไว้ซึ่งรุ่นพี่คนนี้เรียนป.โทอยู่ที่มหาวิทยาลัยโอซาก้า โดยพี่เขาอาสาจะพาพวกเราเที่ยว พอเจอพี่แล้ว ที่แรกที่พี่พาไปคือเกมเซ็นเตอร์ซึ่งชั้นบนจะมีตู้ถ่ายรูปปุริคุระเต็มไปหมด มีบริการชุดคอสเพลย์ด้วยค่าเช่าชุดแค่ครั้งละ100เยนเท่านั้น เราสี่คนเลยตกลงจะคอสเพลย์กันในธีมดิสนีย์ ปุ้นแต่งเป็นมินนี่เมาส์ มิ้นแต่งเป็นมิกกี้เมาส์ เพื่อนอีกคนแต่งเป็นโอลาฟ ส่วนรุ่นพี่แต่งเป็นตัวเอเลี่ยนสามตา แล้วเราก็ไปเลือกตู้ที่จะถ่ายปุริคุระกัน พอถ่ายเสร็จก็มาแต่งรูปซึ่งปุ้นกับมิ้นขอบาย เสร็จจากถ่ายรูปแล้วก็ลงไปเล่นเกมที่ชั้นล่างแป๊บนึงแล้วก็ไปร้านชีสเค้กพลาโบ ไปนั่งกินน้ำกินขนมถ่ายรูปกันซักพัก รุ่นพี่ก็พาไปที่อาราชิคาเฟ่ ซึ่งปุ้นเป็นคนบอกเองว่าอยากไป พอเปิดประตูเข้าไปในคาเฟ่ปุ้นแทบอยากจะกรี๊ด คือทั้งร้านมีแต่รูปอาราชิ แถมช่วงนี้เพิ่งผ่านวันเกิดของนิโนะมิยะ หนึ่งในสมาชิกวงอาราชิมาไม่นานมากด้วย รอบๆผนังร้านจึงมีรูปนิโนะมิยะแผ่นใหญ่ๆแปะอยู่เต็มไปหมด ฟินมากๆเลยค่ะ แต่ว่าเขาให้นั่งได้แค่ชั่วโมงเดียว แถมค่าอาหารยังแอบแพงนิดหน่อยด้วย พอครบชั่วโมง รุ่นพี่ก็ขอตัวกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยต่อ พวกเราสามคนเลยต้องเที่ยวกันเอง […]

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะไปโรงเรียนแล้ว กิจวัตรยามเช้าก็เหมือนกับทุกๆวัน พอมาถึงโรงเรียน ก็รู้สึกใจหายนึดหน่อย นี่วันสุดท้ายแล้วจริงๆหรอ เพิ่งมาได้ไม่กี่วันเอง วันนี้เลยคิดว่าจะตั้งใจเรียนให้เต็มที่เลย คาบเรียนวันสุดท้ายนี้อาจารย์ให้ฟังเพลง แล้วใก้ทุกคนร้องเพลงกัน เพลงที่อาจารย์ให้ฟังวันนี้ชื่อเพลงว่า Hibi ตอนฟังคือตกใจมาก เพราะร้านราเมงที่ไปกินตอนกลางวันเมื่อวานก็เปิดเพลงนี้ 555 พอหมดคาบเรียนปกติปุ้นกับมิ้นจะรีบเดินออกจากห้องทันที แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว เราต้องรอพบครูใหญ่ของโรงเรียนเพื่อรับใบประกาศณียบัตรว่าจบคอร์สเรียนจากที่นี่แล้ว เวลาประมาณบ่ายโมงครึ่งเราเข้าไปที่ห้องของครูใหญ่เพื่อรับใบประกาศจากมือของครูใหญ่แล้วก็พูดคุยกับครูใหญ่อีกพักหนึ่ง ยังคุยไม่ไม่ทันเสร็จดีฝนก็ตกลงมาหนักมาก ทำให้ปุ้นกับมิ้นต้องรออยู่ในโรงเรียนจนกว่าฝนจะซา พอฝนเริ่มซาปุ้นกับมิ้นก็จะเดินออกไปหาข้าวกินกัน แต่เจอครูใหญ่พอดี ครูใหญ่เลยพาไปเลี้ยงข้าวที่ร้านขายสลัด ในร้านมีสลัด หมูทอด มักกะโรนี โอนิกิริ และอื่นๆอีกมากมาย ให้เลือกตักกัน ปุ้นมิ้นและครูใหญ่ก็นั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ในร้านนั้น แล้วก็นั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ จนประมาณบ่ายสองโมงครึ่ง เราจึงกล่าวขอบคุณครูใหญ่แล้วก็แยกย้ายกัน วันนี้ปุ้นกับมิ้นไปที่ Banpaku Kinen Kouen กันอีกรอบเนื่องจากเมื่อวานไปแล้วปิด ยังไงวันนี้ก็ต้องไม่พลาด เราไปถึงจุดหมายกันตอนเกือบๆจะสี่โมงเย็นแล้ว เราจึงมีเวลาเดินในสวนกันแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นเพราะสวนปิดตอนห้าโมง พอเข้าไปปุ๊บเราก็รีบเข้าไปถ่ายรูปกับ Taiyo no Tou ก่อนเลย แล้วก็เดินไปรอบสวน ซึ่งสวนมันกว้างมากๆ มีสวนดอกทานตะวัน และดอกไม้อื่นๆมากมาย เสียดายมากๆที่มีเวลาเดินแค่ชั่วโมงเดี๋ยว เพราะถ้ามีเวลามากกว่านี้เราอาจจะได้เข้าไปที่พิพิธภัณฑ์ซึ่งอยู่ภายในสวนแห่งนี้ก็ได้ พอใกล้เวลาห้าโมงก็มีเสียงประกาศว่าสวนใกล้จะปิดแล้ว พวกเราจึงเดินดูรอบๆสวนอีกนิดหน่อยแล้วเดินออกมา พอถึงเวลาห้าโมงทางสวนก็เปิดทำนองเพลงสามัคคีชุมนุม […]

วันนี้ตอนเช้าทุกอย่างเหมือนเดิม วันนี้ที่โรงเรียนสอนคันจิ ซึ่งปุ้นชอบเรียนคันจิมากๆ คาบเรียนวันนี้เลยรู้สึกสนุกมากๆ อาจารย์ให้ออกไปเขียนคันจิหน้าห้องด้วย รู้เลยว่าเขียนเส้นผิด แล้วอาจารย์ก็สอนคันจิแปลกๆให้หลายตัวเลย ได้ความรู้กลับมาเยอะมากๆ เป็นคาบเรียนที่สนุกที่สุดคาบนึงเลย พอเลิกเรียนปุ้นกับมิ้นก็ไปกินราเมงที่หน้าสถานีกัน เป็นรางเมงซุปมิโซะที่อร่อยมากๆ กินจนหมดชามเลย แล้วเราสองคนก็นั่งรถไฟไปยัง Banpaku Kinen Kouen กัน สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่จัดงาน เวิลด์เอ็กซ์โปเมื่อปีค.ศ.1970 มีสัญลักษณ์ที่เป็นจุดเด่นของที่นี่คือ Taiyo no Tou หรือหอคอยแห่งแสงอาทิตย์ซึ่งตั้งตระหง่านเด่นมาก แต่วันนี้พอไปถึงปรากฏว่าสวนสาธารณะปิดทุกวันพุธ เลยมาเสียเที่ยวเลย ปุ้นกับมิ้นเลยตกลงกันว่าจะมากันใหม่พรุ่งนี้ วันนี้เราเลยเปลี่ยนแผนเที่ยวกันไปเที่ยวกันแถวอุเมดะแทน พวกเราหน้าไปยังอุเมดะ แล้วเดินเท้ากันไปยังตึกUmeda Sky Building ซึ่งเป็นตึกสูงระฟ้า ที่ชั้นบนสุดมีจุดชมวิวรอบๆเมืองโอซาก้า พวกเราขึ้นไปถ่ายรูปวิวของเมืองโอซาก้ากัน แต่ปุ้นเดินได้แค่แป๊บเดียวก็ขอลงมารอข้างล่างเพราะปุ้นกลัวความสูง เลยปล่อยให้มิ้นถ่ายรูปอยู่คนเดียว555 แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้กลับถึงบ้านตอนทุ่มกว่า วันนี้โฮสทำโอโคโนมิยากิให้กิน โฮสกับลูกสาวกินกันเรียบร้อยแล้วปุ้นเลยนั่งกินคนเดียว โฮสให้ปุ้นกินตั้งสองชิ้น ความจริงคือปุ้นอิ่มตั้งแต่ชิ้นแรกแล้ว แต่ก็ยัดเข้าไปจนหมด เพราะมันอร่อยๆจริงๆ พอกินเสร็จแล้ว ปุ้นก็ไปนั่งดูทีวีกับโฮสวันนี้มีรายการพิเศษ เป็นรายการเพลงประจำปีชื่อว่า FNS ปุ้นก็นั่งดูไปเรื่อยๆมีวงที่ปุ้นชอบมาออกด้วย ทั้งโฮสทั้งลูกสาวโฮสก็ดูจนไม่มีใครยอมไปอาบน้ำ สุดท้ายพอวงที่ปุ้นชอบร้องเสร็จแล้ว ปุ้นเลยขอไปอาบน้ำก่อนแล้วมานั่งดูต่อจนรายการจบตอนห้าทุ่ม แล้วก็ไปนอน

วันนี้ตื่นหกโมงครึ่งเวลาเดิม ข้าวเช้าเป็นน้ำชากับขนมปังเหมือนเดิม ออกจากบ้านเจ็ดโมงครึ่งเวลาเดิม ไปถึงสถานีคามิชินโจตอนแปดโมงครึ่ง รอมิ้นมาแป๊บนึงแล้วก็ไปโรงเรียนด้วยกัน วันนี้ที่โรงเรียนเรียนเกี่ยวกับการท่องเที่ยว แล้วก็ถามประสบการณ์ของแต่ละคนว่าเคยไปเที่ยวที่ไหนกันมาบ้าง ก็คุยกันไปสนุกสนานเลยทีเดียว พอเลิกเรียนแล้วปุ้นก็แยกกับมิ้น เพราะวันนี้โฮสชวนไปเที่ยวที่อุเมดะ ปุ้นจึงรีบไปที่อุเมดะ พอถึงแล้วก็โทรหาโฮสว่าโฮสอยู่ที่ไหน แล้วรีบไปหาโฮส วันนี้โฮสมากับลูกสาวแค่สองคน ที่แรกที่ไปกันคือHep Five ไปถ่ายรูปปุริคุระกับโฮส จากนั้นก็ไปร้องคาราโอเกะกัน เพราะปุ้นบอกโฮสว่าอยากร้องเพลงมาก สรุปว่าโฮสซื้อชั่วโมงคาราโอเกะให้ปุ้นสามชั่วโมง โฮสกับชูกะจังลูกสาว ร้องเพลงกันอยู่แค่ห้าหกเพลง ส่วนที่เหลือเขายกให้ปุ้นร้องหมดเลย ปุ้นเลยจัดเต็มร้องจนคอแห้งเสียงแหบเลยทีเดียว ปุ้นก็ไม่รู้ว่าโฮสจะปวดหัวรึเปล่านะ เพราะเสียงปุ้นมันแย่มาก 55555 กว่าจะร้องเสร็จก็หกโมงเย็นแล้ว โฮสเลยพาไปหาข้าวเย็นทานกัน วันนี้เราไปกินราเมงกัน ปุ้นสั่งทันตัมเมง เพราะอยากกินอะไรเผ็ดๆ สรุปทุกคนสั่งทันตัมเมงกันหมด รสชาติอร่อยดี พอกินข้าวเสร็จโฮสก็ถามว่าอยากไปที่ไหนอีกไหม ปุ้นเลยบอกไปว่าอยากไปทาวเวอร์เรคคอร์ด โฮสเลยพาไป ปุ้นเลยได้ดีวีดีอาราชิที่เพิ่งออกวันนี้เลยมาหนึ่งแผ่นสมใจ แล้วเราสามคนก็กลับบ้านกัน พอถึงบ้านปุ้นเลยขอบคุณโฮสใหญ่เลย เพราะความจริงโฮสก็ยุ่งๆแต่ก็หาเวลาพาปุ้นไปเที่ยว ดีใจมากๆเลย